Ακόμη και σήμερα στον Πόντο, οι «Τουρκοποιημένοι» εναπομείναντες Πόντιοι αντιλαμβάνονται ότι διαφέρουν, αφού διαφέρει η γλώσσα τους. Γνωρίζουν ότι είναι απόγονοι Ελλήνων, ακριβώς λόγω της γλώσσας.
Επιστροφή στο γλωσσικό μας παρελθόν
Ελληνική γλώσσα
Επομένως η χρήση της Ελληνικής γλώσσας, με τον προ της μεταρρυθμίσεως τρόπο, δεν είναι απλώς μια πολυτέλεια. Αλλά είναι και εθνική μας υποχρέωση. Εάν δεν θέλουμε να γίνουμε τα «γιουσουφάκια» της νέας τάξεως. Απάτριδες περιπλανώμενοι ανά την υφήλιο, αναζητώντας μια πολυεθνική εταιρία να μας προσλάβει.
Το κυριότερο καθήκον των Ελλήνων, που προηγείται ακόμη και της θρησκείας ακόμη και του ευδαιμονισμού, της εργασίας, του πλουτισμού, της καλοπέρασης, η υπ΄αριθμόν ένα προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η προστασία της Ελληνικής γλώσσας. Και ναι, γιατί όχι; Σε κάποιες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένη και η επιστροφή μας στο γλωσσικό μας παρελθόν.
Να σώσουμε ότι μπορούμε, προτού χαθεί εντελώς
Το πιο ανησυχητικό όμως όλων είναι ότι όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από ένα σύμπλεγμα (βαρβαριστί «κόμπλεξ») που έχουμε απέναντι σε οτιδήποτε Ελληνικό. Ένα σύμπλεγμα τόσο έντονο, που ούτε καν τα ονόματα μας δεν τολμούμε να πούμε χωρίς να τα παραποιήσουμε.
Ποντιακά ονόματα
Θυμάμαι ονόματα Ποντίων όπως Ευρώπη, Παλάσα, Παρέσα, Ευδοξία, Ευανθία, Αρτεμισία, Ανατολή, Ιφιγένεια, Σουμέλα κ.α. Ποιο κορίτσι σήμερα θα «καταδεχόταν» να έχει ένα τέτοιο όνομα; Δεν είναι in εξάλλου! Έτσι λοιπόν τα ονόματα αλλάζουν προς το Αμερικανικότερον και έγιναν όλες Εύες, Σίες κλπ. Γιατί αλήθεια τόσο κόμπλεξ με αυτά τα υπέροχα ονόματα;
Κάτι ακόμη που προκύπτει από τα ονόματα είναι η Ελληνικότητα τους. Μια Ελληνικότητα που είχαν οι πρόσφυγες που ήταν γεννημένοι κατά κανόνα πριν το 1900. Δηλαδή πριν την ενσωμάτωση τους στην υποτιθέμενη «Ελληνοποιητική προπαγάνδα».
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι λ.χ. το όνομα Ευρώπη δεν είναι προϊόν Ελληνοποιητικής προπαγάνδας, αλλά προϋπήρχε αυτής. Και εφόσον υπήρχαν Ελληνικότατα ονόματα και μάλιστα αρχαιοελληνικά και όχι μόνον Ελληνοχριστιανικά, αυτό σημαίνει ότι το Ελληνικό πνεύμα έμεινε ζωντανό ακόμη και μέσα στα βάθη του Πόντου.
Η γλώσσα, μας διατήρησε ζωντανούς μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς
Επιζήσαμε λοιπόν μιας τεράστιας σκλαβιάς, κατά την οποία έμεινε ζωντανός ακόμη και ο Τρωικός πόλεμος, παρ’ όλη την γενικότερη αγραμματοσύνη. Και κινδυνεύουμε να χαθούμε από την ειρήνη και την ελευθερία…
Εάν τα καταφέρουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας!
Όμως το να παραδώσουμε τον Ελληνισμό όσο πιο ακέραιο μπορούμε δεν είναι δικαίωμα μας. Είναι Ιερά υποχρέωση, είναι καθήκον…