Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τότε που ο Μουσταφά Κεμάλ ολοκλήρωσε το «έργο» του, με την εξολόθρευση ενός ολόκληρου λαού. Μια θλιβερή επέτειος 100 χρόνων, από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
100 χρόνια (Μάιος 1919 – Μάιος 2019) από την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό του Πόντου (Σαμψούντα). Όπου ξεκίνησε η δεύτερη σκληρότερη περίοδος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου…
Με αποτέλεσμα ο Ποντιακός Ελληνισμός να θρηνεί 353.000 θύματα
100 χρόνια και οι πληγές της Γενοκτονίας των προγόνων μας αιμορραγούν ακόμα. Ήταν τόσο βαθιές που δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε τα τραγικά γεγονότα της θηριωδίας των Τούρκων.
Χρέος και καθήκον
Χρέος και καθήκον όλων των Ελλήνων, πρωτίστως των Ελλήνων του Πόντου, να προχωρήσουν σε αγωνιστικές εκδηλώσεις Μνήμης στην Ελλάδα. Αλλά και στο εξωτερικό, εκεί όπου ζουν και δραστηριοποιούνται μέσα από τους Συλλόγους τους.
Δυστυχώς σ’ αυτούς και μόνο σ’ αυτούς έλαχε ο κλήρος να βρίσκονται δηλαδή στην πρώτη γραμμή της διεκδίκησης για την διεθνή αναγνώριση των Γενοκτονιών που διέπραξε ο Τούρκικος εθνικισμός και ο Κεμαλισμός.
Λέμε δυστυχώς, γιατί όλα αυτά τα χρόνια, από την ημέρα δηλαδή που η Ελληνική Πολιτεία όρισε την 19 Μαΐου ως ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, δεν έκανε απολύτως τίποτα ως όφειλε. Αρκέστηκε μόνο σε βαρύγδουπες δηλώσεις εσωτερικής κατανάλωσης και το χειρότερο, υπάρχουν «Έλληνες πολιτικοί» που αρνούνται την Γενοκτονία.
Σε αντίθεση αυτών των «Ελλήνων», υπάρχουν Τούρκοι διανοούμενοι που δηλώνουν αρωγοί στον αγώνα που κάνουν οι απόγονοι των Ελλήνων του Πόντου, για την διεθνή αναγνώριση της.
Ένα έγκλημα ζητά δικαίωση
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι ένα έγκλημα που ζητά δικαίωση. Είναι πρωτίστως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ως τέτοιο πρέπει να ιδωθεί απ΄όλους τους Έλληνες.
Όλο και περισσότεροι ξένοι οι οποίοι ενημερώνονται από τις Ποντιακές οργανώσεις και τους διανοούμενους του Ποντιακού Ελληνισμού γίνονται οι καλύτεροι πρεσβευτές για την διεθνή αναγνώριση της.
Κατά τις δύο φάσεις της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (1914 – 1918 & 1919 – 1923) εξοντώθηκαν 353.000 άτομα
Η Γενοκτονία των Ποντίων είναι μέρος του ευρύτερου Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος. Καθώς χρησιμοποιήθηκαν πρωτοφανείς μέθοδοι για την εξόντωση των Ελλήνων. Όπως η εκτόπιση των πληθυσμών μέσα στο χειμώνα και η αποστολή στα «τάγματα εργασίας». Η πυρπόληση των χωριών, λεηλασίες, βιασμοί, σφαγές και ότι άλλο μπορούσε να επινοήσει η διεστραμμένη φαντασία των Νεότουρκων.
Αρχικά κατέσφαξαν τους Αρμένιους, το 1915. Ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπους. Και μετά ήρθε η σειρά των Ποντιων. Άρχισαν με οικονομικό πόλεμο για να ακολουθήσουν τα πρωτοφανή σε αγριότητα γεγονότα. Πάντα με τις οδηγίες των Γερμανών!
Τα σκέφτηκαν όλα οι Γερμανοί και οι Τούρκοι τα εφαρμόζουν. Αυτοί που έβγαλαν την απόφαση το είπαν ορθά κοφτά… «στο τέλος να μη μείνει κανείς». Και εγένετο.
Διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας
Σήμερα, 100 χρόνια μετά ο Ποντιακός Ελληνισμός και η ιστορία του δεν πήρε αυτά που δικαιούται. Ιστορία 2.800 χρόνων και μια φρικτή Γενοκτονία χιλιάδων αθώων θυμάτων.
Η Ελληνική Πολιτεία προσπαθεί να την στριμώξει μέσα σε λίγες σειρές ενός σχολικού βιβλίου ιστορίας και αν δεν υπήρχαν τα 600 και πλέον Σωματεία και άλλα 100 της διασποράς, μάλλον δεν θα υπήρχαν ούτε και αυτές οι λίγες αναφορές.
Αυτός ο μεγάλος αριθμός των Σωματείων, με ισχυρό πια και δεμένο το Ποντιακό στοιχείο σ’ όλες τις γωνίες της Γης. Γαλουχημένοι μέσα στις μνήμες και στις παραδόσεις, στη λύρα, στο τραγούδι και στο χορό, έχουν ένα και μοναδικό χρέος απέναντι στη λήθη και τη λησμονιά. Να κρατήσουν τη Μνήμη ζωντανή. Να μείνουν όλοι προσηλωμένοι στην προώθηση των ιδεών και των αξιών του Ποντιακού Ελληνισμού. Με πρωταρχικό πάντα στόχο την Διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Ο χρόνος είναι κομβικός, είναι καιρός να αντιληφθούμε όλοι τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Να παραμερίσουν επιτέλους οι δευτεροβάθμιες οργανώσεις την διασπαστική τους τακτική. Είναι πια ολοφάνερο ότι η συνεχιζόμενη πολυδιάσπαση δεν οδηγεί πουθενά και το χειρότερο μετριάζει τη φωνή και την ισχύ μας.
Η ώρα της υψηλής ευθύνης
Δίχως ενότητα και συνεννόηση δεν θα καταφέρουμε αυτά που επιθυμούμε. Είναι η ώρα της υψηλής ευθύνης απέναντι στο παρελθόν, στον παρόν και στο μέλλον του Ποντιακού Ελληνισμού. Έχοντας όμως πάντα στο μυαλό μας τα λόγια του ποιητή…
«…Δεν θέλουμε αντίποινα, δεν θέλουμε τον πόνο. Το κακό που ξέρουμε εμείς, μην έρθει σε κανέναν
Αντίποινα δεν θέλουμε, ποτές δεν λησμονούμε. Ο δικός μας ο Θεός σχωρά κι εμείς κακό δεν θέλουμε. Αυτός που ξέρει από ριζοξήλωμα, κανέναν δεν καταριέται. Μόνο να αναγνωριστεί αυτή Γενοκτονία, να τη γνωρίζουν και μην την κάνουνε αλλού, ούτε αυτοί ούτε άλλοι…
Μόνον να αναγνωριστεί. Ποτέ δεν λησμονάμε»
Κυρ. Σωκ. Σαχανίδης
Σε κάθε περίπτωση, όλοι μας ανεξαρτήτως καταγωγής, εμείς οι απλοί Έλληνες οφείλουμε να συστρατευθούμε με τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες. Έτσι ώστε να έχουμε το μέγιστο αποτέλεσμα.
Του Νίκου Σιάνα