«Genocide – A true story», μια ταινία μικρού μήκους της Βασιλικής Τσανακτσίδου. Αφιερωμένη στη μνήμη των κοριτσιών που πέθαναν στις πορείες θανάτου και στα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού γενικότερα.
Στη μνήμη εκείνων των ξεχασμένων νεκρών, στους δρόμους της Ανατολής
Ταινία αφιέρωμα στη Γενοκτονία
Μια ταινία αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Αναφέρει χαρακτηριστικά η σεναριογράφος και πρωταγωνίστρια της ταινίας κ.Τσανακτσίδου Βασιλική:
«Αυτή η ταινία είναι το δικό μου κεράκι στη μνήμη εκείνων των ξεχασμένων νεκρών στους δρόμους της Ανατολής. Είναι ένα κεράκι στη μνήμη τους και μια υπόσχεση ότι δεν θα σιωπήσω. 100 χρόνια σιωπής είναι πολλά».
Πληροφορίες για τη ταινία
- Σενάριο: Βασιλική Τσανακτσίδου.
- Καλλιτεχνική επιμέλεια – Οργάνωση παραγωγής: Παναγιώτης Θεοδωρίδης.
- Σκηνοθεσία: Τρύφων Ζήσης.
- Μουσική επένδυση: Θεόφιλος Πουταχίδης.
- Παραγωγή: REC Productions.
- Συμμετέχει και ο Σύλλογος Ποντίων «Πόντος» του Norwich.
Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στο Norwalk και στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Καθώς επίσης και στην Κοζάνη, τη γενέτειρα της σεναριογράφου.
Βασιλική Τσανακτσίδου
Η Βασιλική Τσανακτσίδου είναι γνωστή στην ομογένεια των Η.Π.Α. από τις θεατρικές παραστάσεις που διοργανώνει με το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου Ποντίων «Πόντος» του Norwalk. Καθώς επίσης και από την ενεργό συμμετοχή της στους αγώνες της ομογένειας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Ιστορίες της γιαγιάς
Ερωτηθείσα για τους στόχους της ταινίας «Genocide – A true story», η κ.Τσανακτσίδου επεσήμανε ότι έχει ως στόχο να προβάλλει το δράμα και τα αισθήματα των απογόνων των θυμάτων της Γενοκτονίας. Να ταρακουνήσει τον κόσμο εν όψει και της 100ης επετείου της Γενοκτονίας.
Η ταινία αποτελεί ένα μνημόσυνο για τη γιαγιά της και όλα τα θύματα της Γενοκτονίας
«Η δημιουργία της ταινίας «Genocide – A true story» ήταν μια εσωτερική ανάγκη για να φέρω στο προσκήνιο τις ιστορίες της γιαγιάς μου, της Αρχόντισσας Τόγκου, που απεβίωσε σε ηλικία 100 ετών. Οι ιστορίες της και οι συνομιλίες μαζί της έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και ήθελα να τις μοιραστώ με το ευρύτερο κοινό.
Να δώσω τη δυνατότητα σε όσους ασχολούνται με τη μελέτη και την αναγνώριση της Γενοκτονίας να μάθουν τα συναισθήματα των θυμάτων. Να κατανοήσουν καλύτερα πως οι πληγές δεν έχουν επουλωθεί και δεν πρόκειται να επουλωθούν. Εάν η διεθνής κοινότητα και η ίδια η Τουρκία δεν αναγνωρίσουν τη Γενοκτονία.
Κάθε φορά που πέθαινε κάποιος η γιαγιά μου έφτιαχνε μελένια κεριά και πηγαίναμε μαζί και τα ανάβαμε και έλεγε πάντα ότι αυτό είναι για τα κορίτσια. Όταν μεγάλωσα τη ρώτησα ποια είναι αυτά τα κορίτσια. Ήταν τα κορίτσια που πέθαιναν στους δρόμους του θανάτου και σε εκείνα που δεν τους επέτρεπαν να θάψουν τα παιδιά τους».