Ρίγος προκαλεί η επιστολή του μελλοθάνατου Αλεξάνδρου Ακριτίδη, εμπόρου Τραπεζούντας, προς την οικογένεια του, λίγο πριν τον κρεμάσουν. Τα λόγια του προκαλούν συγκίνηση και κάνουν την καρδιά μας να «σφίγγεται»…
«Την Τρίτην δεν θα είμεθα εν ζωή»
Αλέξανδρος Ακριτίδης
Ο Αλέξανδρος Ακριτίδης ήταν ένας από τους προύχοντες του Πόντου. Κοινοτικός άρχοντας της Τραπεζούντας, εργοστασιάρχης, ευεργέτης της κοινότητας. Οδηγήθηκε από το κεμαλικό καθεστώς στο ικρίωμα, τον Σεπτέμβριο του 1921.
Την παραμονή του θανάτου του έγραψε τη παρακάτω επιστολή στη σύζυγο του, την Κλειώ. Μέσω της οποίας αποχαιρετά την οικογένεια του και δίνει οδηγίες για την επόμενη μέρα. «Αγιάζει» δίνοντας την ευχή του και τις συμβουλές του στα παιδιά και τη γυναίκα του…
Η επιστολή
Κυριακή, 5 Σεπτεμβρίου 1921
«Γλυκυτάτη μου Κλειώ.
Σήμερον ετελέσθη εν τη φυλακή λειτουργία και εκοινωνήσαμε όλοι, περί τους 100 από διάφορα μέρη. Έχει αποφασισθεί ο δια της κρεμάλας θάνατος. Αύριον θα πηγαίνουν οι 60, μεταξύ αυτών οι 5 Τραπεζούντιοι και θα γίνει ο δι’ αγχόνης θάνατος.
Την Τρίτην δεν θα είμεθα εν ζωή, ο Θεός να μας αξιώσει τους ουρανούς και σε σας να δώσει ευλογίαν και υπομονήν και άλλο κακόν να μη δοκιμάσητε.
Όταν θα μάθετε το λυπηρόν γεγονός να μη χαλάσετε τον κόσμον, να έχετε υπομονή. Τα παιδιά ας παίξουν και ας χορέψουν. Ας σε βλέπω να κανονίσης όλα όπως ξέρεις εσύ.
Ο αγαπητός μου Θεόδωρος ας αναλαμβάνει πατρικά καθήκοντα και να μην αδικήσει κανένα από τα παιδιά. Τον Γέργον να τελειώσει το σχολείον και να γίνει καλός πολίτης. Τον Γιάννην ας τον έχει μαζί του στη δουλειά. Από τα μικρά, τον Παναγιώτη να στείλεις στο σχολείο, την Βαλεντίνην να την μάθης ραπτικήν.
Την Φωφών να μη χωρίζεσαι ενόσω ζεις. Εις τον Στάθιον τας ευχάς μου και την υποχρέωσιν όπως χωρίς αμοιβήν διεκπεραιώσει όλας τας οικογενειακάς μου υποθέσεις που θα του αναθέσητε.
Ο παπα Συμεών ας με μνημονεύσει ενόσω ζη. Να δώσης 5 λίρες στην Φιλόπτωχον, 5 λίρες στην Μέριμναν, 5 λίρες στου Λυκαστή το σχολείον. Και ας με συγχωρέσουν όλοι οι αδελφοί μου, οι νυφάδες και όλοι οι συγγενείς και φίλοι.
Αντίο, βαίνω προς τον πατέρα και συγχωρήσατέ μου».
Ο υμέτερος
Αλέξανδρος Γ. Ακριτίδης
(«Ζωντανές Μνήμες του Πόντου» της Μέριμνας Ποντίων Κυριών, Θεσσαλονίκη 1988)