Η πρόσφατη συμφωνία για το έργο στο Ελληνικό, αν μη τι άλλο φέρνει στην σκέψη λαμπερά κτίρια και καταπράσινα πάρκα, που θα αναδείξουν τη περιοχή σε πρότυπο. Ωστόσο, ενδιαφέρον προκαλεί να δει κανείς και την ιστορία του Ελληνικού.
Πως από τους καταυλισμούς των Ποντίων, θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη αστική ανάπλαση της Ευρώπης
Η ιστορία της περιοχής
Η παλιά ονομασία της περιοχής του Ελληνικού, ήταν «Λοιμικό», λόγω του λοιμοκαθαρτηρίου που υπήρχε εκεί. Στις αρχές του 20ου αιώνα καθιερώθηκε η ονομασία Ελληνικό, ως πιο εύηχη παραλλαγή της προηγούμενης ονομασίας. Δεν επικράτησε όμως, παρά μόνο σταδιακά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς ως τότε χρησιμοποιούνταν παράλληλα με την ονομασία Χασάνι, λόγω ενός πύργου κάποιου Τουρκαλβανού με το όνομα Χασάν.
Πριν από σχεδόν έναν αιώνα, ωστόσο, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. «Ο πρώτος εποικισμός της περιοχής, που σήμερα ονομάζεται Ελληνικό, άρχισε αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή», εξιστορεί ο πρόεδρος της Ένωσης Ποντίων Σουρμένων Γιώργος Σαραφίδης και συμπληρώνει:
«Συγκεκριμένα, το 1922 έφτασαν οι πρώτοι Πόντιοι πρόσφυγες που προέρχονταν από τα Σούρμενα, μια παραθαλάσσια κωμόπολη 35 χιλιόμετρα από την Τραπεζούντα»
Το άγονο Ελληνικό
Μέχρι την έλευση των πρώτων προσφύγων, το Ελληνικό ήταν ένας ακατοίκητος χώρος, μια άγονη και άνυδρη περιοχή. Παλαιότερα, έως το 1830, αποτελούσε βοσκοτόπι που εκτεινόταν έως τη Βούλα και ανήκε στον Τούρκο Πασά Χασάν, γι’ αυτό και έφερε την ονομασία «Χασάν Τσιφλίκι».
Διηγείται ο Γ. Σαραφίδης…
«Στα μέσα της δεκαετίας του ’20, με την έλευση των προσφύγων, η κοινότητα στο Παλαιό Χασάνι ονομάζεται Κομνηνά. Τα χωράφια των κατοίκων της εκτείνονταν έως την περιοχή που σήμερα βρίσκεται ο Άγιος Κοσμάς»
Τα επόμενα χρόνια, με τις ανταλλαγές πληθυσμών, τους Πόντιους πρόσφυγες ακολούθησαν και Θράκες. Η περιοχή στους πρόποδες του Υμηττού ονομάστηκε «Σούρμενα», σε μια απόπειρα να θυμίζει στους νέους κατοίκους τα εδάφη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.
Σε αυτό τον ακατοίκητο για αιώνες, τον βραχώδη και αφιλόξενο τόπο, έστησαν οι Πόντιοι τις πρώτες σκηνές τους. Κάποιοι επιχείρησαν να χτίσουν πλίνθινα σπίτια, αλλά οι προσπάθειές τους απέβησαν άκαρπες καθώς τα κτίσματα γρήγορα κατέρρευσαν από τα νερά της βροχής.
Σούρμενα – Άνω Ελληνικό
Στα τέλη της δεκαετίας του ’20, το υπουργείο Γεωργίας έδωσε στους πρόσφυγες κλήρους ανταλλάξιμης γης 5 στρεμμάτων. Στα Σούρμενα και στο Άνω Ελληνικό, σε κάθε πρόσφυγα αντιστοιχούσαν (μετά την εισφορά για δρόμους και κοινόχρηστους χώρους) συνολικά 4 στρέμματα.
«Οι κάτοικοι έδωσαν περίπου μισό στρέμμα από την περιουσία τους για να γίνει το νεκροταφείο, η εκκλησία και το σχολείο στα Σούρμενα»
Στο Κάτω Ελληνικό, κάθε νέος κάτοικος προκειμένου να μπορέσει να εγκατασταθεί αναλάμβανε την υποχρέωση να προχωρήσει σε εκβραχισμούς του οικοπέδου του, περίφραξη με μάντρα και δημιουργία κήπου.
Με τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις που τέθηκαν, οι μόνοι που ουσιαστικά είχαν την δυνατότητα να κατοικήσουν ήταν εύποροι πρόσφυγες από τις περιοχές της Σμύρνης, του Πόντου, αλλά και από την Κωνσταντινούπολη. Έμποροι, άνθρωποι των γραμμάτων, αλλά και εφοπλιστές κατοίκησαν την περιοχή που ονομάστηκε Κηπούπολη.
Ο Δήμαρχος Ελληνικού Γιάννης Κωνσταντάτος, τονίζει:
«Η πορεία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι, επί της ουσίας, η ιστορία της Ελλάδας. Είναι γεμάτη από κόπο, ξεριζωμό και αγώνα για επιβίωση.
Εδώ και 100 χρόνια, η νεότερη ιστορία του τόπου μας είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με τους πρόσφυγες από τον Πόντο. Οι οποίοι, στην τότε άγονη περιοχή του Ελληνικού κατέφυγαν και έστησαν ξανά τη ζωή τους, στην περιοχή των Σουμένων».
Το πρώτο Δημοτικό σχολείο
Στα Σούρμενα, τα πρώτα χρόνια, οι κάτοικοι ζουν σε σκηνές και το πρώτο Δημοτικό σχολείο φιλοξενήθηκε και αυτό σε σκηνή. Το πρώτο κτίριο Δημοτικού σχολείου ήταν πέτρινο και ολοκληρώθηκε το 1932 στη θέση ΠΙΚΠ,Α στη πλατεία Σουρμένων. Διέθετε δύο αίθουσες, ένα γραφείο και έναν διάδρομο. Λειτούργησε ως μονοθέσιο μέχρι το 1968.
Σήμερα, σε πολύ κοντινή απόσταση από το πρώτο σχολείο της περιοχής, βρίσκεται το Ιστορικό και Λαογραφικό Ποντιακό Μουσείο Σουρμένων.
«Οι πρόσφυγες στα Σούρμενα εξέτρεφαν ζώα και καλλιεργούσαν στάρι και κριθάρι. Οι δεσμοί με τους ντόπιους έσφιξαν με την πάροδο των χρόνων και οι Πόντιοι ενσωματώθηκαν στην τοπική κοινωνία».
Οι πρώτοι οικισμοί των Ποντίων
Τα πρώτα πέτρινα σπίτια άρχισαν να χτίζονται το 1928, ενώ το ίδιο έτος κατασκευάζεται και το δημόσιο πηγάδι στην οδό Ιασωνίδου. Έως το 1956 που φτάνει στην περιοχή το δίκτυο ύδρευσης, οι κάτοικοι είτε άνοιγαν πηγάδια βάθους από 20 έως και 30 μέτρα – είτε αγόραζαν νερό από τους νερουλάδες που γυρνούσαν με τα δίκυκλα.
Εξηγεί ο Γ. Κωνσταντάτος…
«Οι πρώτες κατοικίες των Ποντίων αλλά και των προσφύγων από τη Μικρά Ασία ήταν στο χώρο όπου δημιουργήθηκε το αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Το καθεστώς Μεταξά, στα μέσα της δεκαετίας του ’30, απαλλοτρίωσε την περιοχή με βίαιο τρόπο, για να γίνει ο αεροδιάδρομος. Και η πλειονότητα των προσφύγων μεταφέρθηκε στην περιοχή όπου κατοικούν έως και σήμερα οι Πόντιοι, στα Σούρμενα»
Σημειώνεται ότι οι πρώτες απαλλοτριώσεις έλαβαν χώρα το 1935. Ενώ καθώς προχωρούσαν οι εργασίες για την κατασκευή του αεροδιαδρόμου, συνεχίστηκαν οι κατεδαφίσεις σπιτιών από το Χασάνι έως τα όρια της Κηπούπολης.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1937, αρχίζει η κατασκευή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης, η οποία ολοκληρώνεται ένα χρόνο μετά, το 1938. Η περιοχή συνδέεται, πλέον, με λεωφοριακή γραμμή που φτάνει στο κέντρο της Αθήνας, με αφετηρία την οδό Ακαδημίας.
Το αεροδρόμιο
Η κατασκευή του αεροδρομίου αρχίζει το 1938 από τον αρχιτέκτονα – πολιτικό μηχανικό Νικόλαο Σαβαρλή. Ο πρώτος αεροδιάδρομος είχε μήκος 1.800 μέτρων. Ωστόσο, κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, ο Σαβαρλής αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις δυνάμεις των Ναζί και το έργο δεν ολοκληρώθηκε.
Πέντε χρόνια μετά, το 1943, δίνεται εντολή εκκένωσης της περιοχής. Οι κάτοικοι μεταφέρονται σε σπίτια στην Κοκκινιά, τη Νέα Σμύρνη και την Καλλιθέα.
Στην περιοχή διαμορφώνεται ένα εικονικό αεροδρόμιο με στόχο να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς οι πραγματικές εγκαταστάσεις.
Μετά το 1945, ο χώρος (γνωστός πλέον ως Αεροδρόμιο Χασάνι) αξιοποιήθηκε από την Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία ως βάση επιχειρήσεων. Μάλιστα, για όσα διάστημα παρέμεναν Γερμανικές δυνάμεις σε Ελληνικά νησιά, από το Αεροδρόμιο Χασάνι, πετούσαν συμμαχικά αεροσκάφη με στόχο να πλήξουν τα εν λόγω κατοχικά στρατεύματα.
Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδότησε την απαρχή της σταδιακής επιστροφής των κατοίκων
Οι βομβαρδισμοί είχαν προκαλέσει σοβαρές ζημιές στα κτίσματα και οι παλιοί κάτοικοι των Σουρμένων τα έχτισαν από την αρχή. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που, αδυνατώντας να βρουν τους πόρους για να φτιάξουν πάλι τα σπίτια τους, υποχρεώθηκαν να πουλήσουν μέρος των περιουσιών τους.
Η δεκαετία που ακολούθησε, από το 1945 έως και το 1955, υπήρξε περίοδος ανοικοδόμησης για την ευρύτερη περιοχή του Ελληνικού.
Κατασκευάζονται κυρίως μονοκατοικίες με εσωτερικές αυλές. Οι κάτοικοι της περιοχής προέρχονται κυρίως από την εργατική τάξη. Εκείνη την περίοδο, περίπου το 70% των κατοίκων που επιστρέφουν, εγκαθίστανται στην περιοχή των Σουρμένων.
Το 1956, τα οικήματα στο Χασάνι και σε σημαντικό τμήμα του Κάτω Ελληνικού κατεδαφίζονται, προκειμένου να επεκταθεί το αεροδρόμιο και η Αμερικανική Στρατιωτική Βάση. Ήδη από το 1950, το αεροδρόμιο είχε αποκτήσει και δεύτερο διάδρομο απογείωσης και πρόσγειωσης μήκους 2.250 μέτρων. Ενώ και πρώτος αεροδιάδρομος είχε επεκταθεί σε μήκος φτάνοντας (και αυτός) τα 2.250 μέτρα.
Το μεγαλύτερο πάρκο της Μεσογείου
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν επτά χρόνια από τη στιγμή που έπεσαν οι πρώτες υπογραφές, για το μεγάλο project του Ελληνικού. Ωστόσο, τον περασμένο Ιούνιο ουσιαστικά ολοκληρώθηκε η συμφωνία, για την έναρξη των εργασιών.
Η συνολική επένδυση θα φτάσει τα 8 δισ. ευρώ. Με μέγεθος 2.500 στρέμματα, στο Ελληνικό θα δημιουργηθεί το μεγαλύτερο παράκτιο πάρκο της Μεσογείου.
Στη πρώτη φάση των έργων (που θα διαρκέσει 5 χρόνια) θα κατασκευαστούν οι απαραίτητες υποδομές όπως: υπόγεια δίκτυα ηλεκτρισμού, αποχέτευσης, ύδρευσης, τηλεπικοινωνιών, φυσικού αερίου κα. Επίσης θα κατασκευασθούν δρόμοι, πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομοι, αλλά και σημαντικά έργα υποδομής όπως η υπογειοποίηση τμήματος της Λεωφόρου Ποσειδώνος.
Το έργο της υπογειοποίησης θα περιλαμβάνει το τμήμα που θα ξεκινά από το σημείο που βρίσκεται το νυχτερινό κέντρο «Ποσειδώνιο» και θα καταλήγει στην Λεωφόρο Αλίμου. Το κόστος είναι περίπου 55 εκατ. ευρώ.