Στον ιστορικό Πόντο δεν φόραγαν φουξ, πορτοκαλί και οινοπνευματί χρώματα! Επιβάλλεται, λοιπόν, να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες, προκειμένου να οριστούν αυστηρά τα ενδυματολογικά πρότυπα, αποφασίζοντας ποια είναι η ανδρική και ποια η γυναικεία ενδυμασία.
Από την Πυρρίχιο ακριτική στολή, στη χρωματική πανδαισία…
Ζίπκα και ζουπούνα
Είναι βέβαιο ότι αφετηρία της αποδόμησης των Ποντιακών συμβόλων αποτέλεσε η ευκολία με την οποία ο Ποντιακός συνδικαλιστικός χώρος αποποιήθηκε τα παραδοσιακά ενδυματολογικά πρότυπα, προς χάριν ενός επιλεκτικού εντυπωσιασμού.
Ενός εκσυγχρονισμού, που αφορούσε κατ’ αρχήν την ανδρική Ποντιακή στολή (ζίπκα) και κατ’ επέκταση την γυναικεία (ζουπούνα).
Όλα αυτά μπήκαν στις μυλόπετρες των ερευνητών και προέκυψε ένα αφήγημα φαντασιακό και άγνωστο παντελώς. Αντίθετο με τα δεδομένα που υιοθέτησε ο Ποντιακός Ελληνισμός τα πρώτα ογδόντα χρόνια της προσφυγιάς.
Οι χιλιοτραγουδισμένες μαύρες ακριτικές ζίπκες, που τις φόρεσαν οι Πόντιοι αντάρτες μέχρι και το 1922, που τις περιέγραψαν οι λόγιοι της πρώτης γενιάς, αυτές, που έφεραν οι παππούδες μας μέσα στους μπόγους, δεν ικανοποίησαν τους ερευνητές…
Και τις αντικατέστησαν με μία αναίτια πολυχρωμία
Τα ενδυματολογικά πρότυπα
Επέλεξαν αυθαίρετα τις ροζ, άσπρες, σοκολατί και μελιτζανί ζίπκες. Αυτό βέβαια προωθήθηκε συστηματικά από τα τηλεοπτικά κανάλια των Αθηνών, που πρόβαλαν συστηματικά ιδιωτικούς συλλόγους, που είχαν υιοθετήσει αυτές τις αισθητικές.
Κανείς δεν μπήκε στην βάσανο να διαβάσει τις περιγραφές των Ποντίων λογίων ή να δει τις φωτογραφίες των πρώτων Ποντιακών συγκροτημάτων.
Οι πρώτοι ράφτες και ράφτρες είχαν τα πατρόν της ζίπκας από τον παππού. Οι ζίπκες εκείνες ήταν μαύρες με σακάκι και με φυσεκλίκια. Γιατί απλά ο πολεμικός Πυρρίχιος δεν χορεύονταν επ’ ουδενί χωρίς την αρματωσιά.
Μπροστά σ’ αυτή την αλλοίωση οι Ποντιακές Ομοσπονδίες επιβάλλεται να αναπτύξουν πρωτοβουλίες προκειμένου να ορίσουν αυστηρά τα ενδυματολογικά πρότυπα, αποφασίζοντας ποια είναι η ανδρική και ποια η γυναικεία στολή. Φοβάμαι, πως οι γενικευμένοι αυτοσχεδιασμοί θα δημιουργήσουν μία εικόνα έντονου κιτσαριού παρόμοια με αυτή που μας αναδεικνύει η ινδική Ρωμά κουλτούρα…
Στον ιστορικό Πόντο
Στον ιστορικό Πόντο οι άνδρες ντύνονταν ανδροπρεπώς και φωτογραφίζονταν με καμάρι, φορώντας την κοινώς αποδεκτή Χριστιανική στολή των στρατιωτών της τσαρικής Ρωσίας. Οι γυναίκες, σεμνές, ηθικές με κώδικες και αρχές απαράβατες, ενδύονταν και σεμνύνονταν μέσα στα κοινώς αποδεκτά.
Δεν φόραγαν φουξ, πορτοκαλί και οινοπνευματί χρώματα…!
Οι Πόντιοι ποτέ δεν είχαν ένα συλλογικό καθοδηγητικό όργανο. Μόλις το 2002 συγκρότησαν την πρώτη τους Ομοσπονδία μετά από πολλές προσπάθειες και καθυστερήσεις. Γι’ αυτό και η ΠΟΕ βρέθηκε μπροστά σε παγιοποιημένες συμπεριφορές, τις οποίες έκτοτε δεν επιχείρησε να αποκαταστήσει οριστικά.
Ο λόγος, κατά την άποψη πολλών συμπατριωτών μας, που δεν επιχειρείται η επάνοδος στη παράδοση, είναι ο φόβος της ρήξης με τους Συλλόγους, στους οποίους ο πολυχορευτισμός αποτελεί τον λόγο της ύπαρξής τους.
Θέλω να πιστεύω, ότι μετά τη Γενοκτονία και τον ξεριζωμό, σπίτι και πατρίδα μας κάναμε τους χορούς, τα τραγούδια και τα σύμβολά μας.
Γι’ αυτό κάθε φορά που τα παραχαράσσουμε, είναι σαν να ακρωτηριάζουμε ένα μέλος από την Ποντιακή μας υπόσταση…