Η τηλεοπτική σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι» με φόντο τη Γενοκτονία των Ποντίων, το πρώτο που κατάφερε είναι να διαλύσει κάθε υποψία περί τηλεοπτικής γραφικότητας. Απέδειξε δε, ότι ο Έλληνας τηλεθεατής θέλει να παρακολουθήσει Ιστορία στη τηλεόραση του.
Και η τηλεόραση μπορεί να δημιουργήσει μια «αίθουσα διδασκαλίας», με χιλιάδες συμμετέχοντες
Ιστορική σειρά
Στο τιμόνι της τηλεοπτικής σειράς του OPEN TV βρίσκεται ο έμπειρος σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης, που διευθύνει ένα καστ 171 ηθοποιών και πάνω από 1000 κομπάρσους. Για τις ανάγκες της, η παραγωγή ταξίδεψε σε δέκα πόλεις την Ελλάδας και του εξωτερικού. Ενώ ράφτηκαν πάνω από 600 κοστούμια για τους ηθοποιούς, όπως διάβασα.
Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια ακριβή ιστορική σειρά, που προσδοκά να μεταφέρει στον θεατή το ιστορικό δράμα των Ποντίων. Εκείνη την στιγμή της φρικαλεότητας που ξέσπασε πάνω σε μια μερίδα πληθυσμού των Ελλήνων, αφανίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες αθώους. Όλα αυτά υφαίνονται μέσα από έναν έρωτα που καθορίζεται απ’ τις συνθήκες της εποχής και προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σ’ αυτές.
Τα διθυραμβικά σχόλια που δέχτηκε από το κοινό «Το Κόκκινο Ποτάμι» κατά τη πρεμιέρα, απέδειξαν ότι ο τηλεθεατής θέλει να δει Ιστορία στη μικρή οθόνη. Το επιβεβαίωσαν και οι μετρήσεις τηλεθέασης.
Όπως και οι «Άγριες Μέλισσες», έτσι και «Το Κόκκινο Ποτάμι» φαίνεται ότι μονοπωλεί το ενδιαφέρον και μάλιστα με 33,8% στο δυναμικό κοινό 18-54.
Ξένες ιστορικές σειρές
Και κάπου εδώ να σας πω το μεγάλο μου παράπονο, όταν βλέπω ξένες σειρές, οι οποίες βασίζονται σε ιστορικά γεγονότα. Ποια να πρωτοπώ, θα πω το πρόσφατο «Chernobyl», που αφηγείται την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο που συγκλόνισε τον κόσμο. Αλλά και άλλες σειρές, λιγότερο γνωστές, με μικρότερης εμβέλειας ιστορικά γεγονότα, τις οποίες ωστόσο βλέπεις ευχάριστα.
Εκείνο δε που με εντυπωσιάζει περισσότερο, είναι σειρές που βασίζονται σε ένα ιστορικό σημείο ή πρόσωπο φαινομενικά ασήμαντο. Που δεν θα του έδινες σημασία και δεν θα έμπαινες στον κόπο να διαβάσεις γι’ αυτό. Παρακολουθώντας το όμως σαν τηλεθεατής, υπό τη σκεπή μιας καλής παραγωγής και μιας συναρπαστικής πλοκής, το βλέπεις με άλλο μάτι και με άλλο ενδιαφέρον.
Οι ξένες τηλεοπτικές σειρές που βλέπω, με ιστορικό προσανατολισμό, με έχουν κάνει πολλές φορές να σκεφτώ ότι κι εμείς, ως λαός, έχουμε ένα παρελθόν με πολύ ενδιαφέροντα σημεία, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο γυαλί. Και τι κρίμα που το κάνουμε σπάνια και που ακόμα πιο σπάνια καταφέρνουμε να το κάνουμε καλά.
«Τα λεφτά θα μου πείτε, η κρίση, τα λιγοστά μέσα… Ναι, ξέρω, αλλά δεν παύει να είναι κρίμα, που η Ιστορία μας μένει στα βιβλία και στις αίθουσες διδασκαλίας.
Κρίμα, γιατί και η οθόνη της τηλεόρασης μπορεί να δημιουργήσει μια αίθουσα διδασκαλίας, με χιλιάδες συμμετέχοντες».
Το 1978, το NBC πρόβαλε τη μίνι σειρά «Holocaust». Την παρακολούθησαν 20 εκατομμύρια άνθρωποι στη Δυτική Γερμανία και επηρέασε τον τρόπο που οι Γερμανοί έβλεπαν την ίδια τους την ιστορία.
Δεν ξέρω πόσο θα επηρεάσει «Το Κόκκινο Ποτάμι» τους τηλεθεατές, αλλά σίγουρα είναι μια αφορμή να μάθουν και να ευαισθητοποιηθούν να γίνουν λίγο σοφότεροι, απ’ τον καναπέ τους.
Διαβάστε επίσης: Γιατί πρέπει να μπει «Το Κόκκινο Ποτάμι» στο Netflix
Το είπα και σε κάποιο άλλο άρθρο, θα το ξαναπώ. Κάτι φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο στην Ελληνική τηλεόραση. Η μυθοπλασία ξανανοίγει τα φτερά της. Κι αυτή τη φορά, μοιάζει να ξέρει τι κάνει.