Η πληθωρική και περήφανη Πόντια, Παρθένα Χοροζίδου, μας αφηγείται την ιστορία της, από τα παιδικά χρόνια στην όμορφη Καβάλα, όπου μεγάλωσε. Μέχρι την Αθήνα, όπου ζει σήμερα, έχοντας διαγράψει ήδη μια σημαντική καλλιτεχνική διαδρομή.
«Είμαι Πόντια και οι διωγμοί έχουν περάσει στο DNA μου»
Η συνέντευξη
Διαβάστε παρακάτω απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε στην «Espresso» η Παρθένα Χοροζίδου. Στην οποία ξεδιπλώνει πτυχές της καλλιτεχνικής της πορείας και αποκαλύπτει ότι έκλαιγε με το σενάριο του «Κάποτε στον Βόσπορο».
- Ποιες εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σου από τα παιδικά σου χρόνια στην Καβάλα;
Το σπίτι μου, η γειτονιά μου πάνω από το Σούγελο, τα παιχνίδια στους δρόμους με την παρέα μου, το κάστρο της πόλης. Έντονα θυμάμαι και τα ωδεία στην Καβάλα, έχω περάσει πολλές ώρες εκεί με καλούς φίλους και ωραίες μουσικές.
- Βγήκες στο θέατρο μέσω του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, μια παράσταση των Σταμάτη Κραουνάκη και Λίνας Νικολακοπούλου, που σκηνοθέτησε ο Νίκος Μαστοράκης…
Εγώ τότε δεν ήξερα ακόμη τι σημαίνει θέατρο. Πήγα λοιπόν στην οντισιόν του κ. Κραουνάκη λίγο πριν από την τρίτη λυκείου, είπα ένα τραγούδι, είπα κι έναν μονόλογο και με πήραν στην παρέα τους.
Κάναμε σεμινάρια εκεί με πολύ ωραίους δασκάλους που είχαν φέρει από την Αθήνα, και στο τέλος με χρησιμοποίησαν στην πρώτη τους παράσταση, στον «Πλούτο», που χαρακτηρίστηκε μία από τις δύο καλύτερες παραστάσεις της δεκαετίας, παρακαλώ.
Φανταστείτε ότι, ενώ εγώ ήμουν ένα παιδί που δεν καταλάβαινε πού ήταν, μόλις έγινε η πρεμιέρα μας, κατάλαβα ακριβώς ότι εκεί ήθελα να είμαι.
- Το κινηματογραφικό ντεμπούτο σου έγινε με τις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη. Πώς ήταν η εμπειρία;
Θυμάμαι ένα τεράστιο επιτελείο συντελεστών, γέλια και χαρές με τον Αποστόλη Τότσικα και ησυχία στο γύρισμα. Δεν το ζητούσε ο ίδιος ο Παντελής Βούλγαρης, αλλά υπήρχε κάτι σαν ιεροσύνη στο χώρο και μόνο που βρισκόταν εκείνος εκεί.
Πολύ ωραία εμπειρία. Ήταν κι εκείνος πολύ γλυκός άνθρωπος.
- Φέτος σε βλέπουμε στο σίριαλ «Ασε μας ρε μαμά», στον Alpha. Πώς αισθάνεσαι ως μέλος αυτής της επιτυχημένης τηλεοπτικής δουλειάς;
Ευχαριστώ από καρδιάς τον σκηνοθέτη Πιέρρο Ανδρακάκο, που επέμεινε να είμαι στο σίριαλ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθανόμουν πολύ εξαντλημένη και δεν ήθελα αμέσως να πάω. Μπορεί να έφταιγαν το καθισιό της καραντίνας και η κλεισούρα.
Τελικά ήμουν τυχερή γιατί το αποφάσισα, πήγα σε αυτή την οικογένεια, θα πω, γιατί έτσι την αισθάνομαι. Είμαστε όλη μέρα εκεί, φυσικά, γιατί τα γυρίσματα είναι πολύωρα, αλλά πραγματικά ευχαριστώ τον Πιέρρο που επέμεινε.
- Πήγες ωστόσο και στο «J2US» με τον Χρήστο Χολίδη. Πώς σου φάνηκε η τραγουδιστική εμπειρία;
Εγώ από εκεί μόνο τον Χολίδη έχω να σκέφτομαι, ότι απέκτησα έναν φίλο για μια ζωή. Εκεί γνωριστήκαμε, κάναμε τέσσερα lives μαζί και πλέον είναι αδελφός μου. Τελειώσαμε!
- Φύγαμε τώρα για τον… Βόσπορο. Είσαι στο πρώτο θεατρικό έργο για τα γεγονότα του 1955 στην Πόλη. Το «Κάποτε στον Βόσπορο» του Ακη Δήμου ανεβαίνει στο θέατρο «Βεάκη» σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου. Ποιος είναι ο ρόλος σου στην παράσταση;
Εγώ είμαι η Βωβούλα, η μοδίστρα. Είχα την τύχη να έρθει σε μένα να ραφτεί η μεγάλη Ζωζώ Νταλμάς και με το που το μάθανε όλες οι κυρίες της καλής κοινωνίας, ήρθαν μετά να ραφτούν κι αυτές σε μένα.
Ζω και αναπνέω μαζί με τους άλλους ήρωες του έργου στην όμορφη Κωνσταντινούπολη και μετά έρχονται τα γεγονότα αυτά και ξεριζώνομαι, όπως όλοι.
- Δύσκολη περίοδος για τους Έλληνες της Πόλης…
Όταν με κάλεσαν να παίξω στο έργο, επειδή εγώ είμαι Πόντια και παρόλο που δεν έχω ζήσει διωγμό, είναι σαν να έχει περάσει στο DNA μου όλο αυτό. Δεν το διάβασα εύκολα το κείμενο του έργου. Στενοχωρήθηκα πολύ και σκέφτηκαν πως, αφού κλαίω που το διαβάζω, θα πάω να παίξω;
Ευτυχώς η δική μου νότα στο έργο είναι η πιο κωμική, για να ελαφρύνει λίγο το πράγμα, αφού η ζωή δεν είναι μόνο στενοχώριες, έχει και χαρές, φυσικά, για να υπάρχει μια ισορροπία στο έργο. Ο πατέρας μου, που το είδε, μου είπε:
«Βλέπω σαν να το ομαλοποιήσατε λίγο, για να μη σου μένει η οργή και η στενοχώρια μόνο. Αλλά να λες κιόλας πως αυτοί οι άνθρωποι έζησαν όμορφα εκεί. Να σου μένει δηλαδή μια γλυκιά ανάμνηση».
Κάποτε στον Βόσπορο
Το «Κάποτε στο Βόσπορο» είναι μια θεατρική παράσταση για τις ανοιχτές πληγές εκείνης της Πόλης και των ανθρώπων της.
Οι ήρωες του έργου έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν και το παρόν τους, κάτω από τις απειλές του τουρκικού κράτους, που θα οδηγήσουν τελικά στα τραγικά γεγονότα της 1955 και τον αφανισμό των Ελλήνων της Πόλης.
Οικογενειακά δράματα και πολιτικά παιχνίδια, μυστικά και ψέματα, αντιπαλότητες και χωρισμοί, έρωτες και φιλοδοξίες. Γέλια και δάκρυα, στο φόντο μιας από τις τραγικότερες σελίδες της νεότερης Ελληνικής ιστορίας, που σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, οφείλουμε να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε.
Τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία υπογράφει η Σοφία Σπυράτου, η οποία ετοίμασε μια μουσικοθεατρική παράσταση, όπου τα περίφημα γλέντια της Πόλης, εναλλάσσονται με την ποίηση και το δράμα του τόπου και του χρόνου.