Ω μητέρα γη του Πόντου, που δέχτηκες στους κόρφους σου τους μάρτυρες και τα θύματα των εθνικών μας αγώνων, νανούριζε και κοίμιζε τον τραγικό τους ύπνο.
Καθώς βαστάζουν τα βουνά τους πιο βαρειούς χειμώνες
Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος
Ω γη των πατέρων μας, αξέχαστε Πόντε, που δέχτηκες στους κόρφους σου τους μάρτυρες και τα θύματα των εθνικών μας αγώνων, νανούριζε και κοίμιζε τον τραγικό τους ύπνο με το δροσάτο αγέρι των βουνών σου. Με το κλωνοθρόισμα των δέντρων σου, με το κελάδημα των πουλιών σου και με το βούισμα των ποταμιών σου.
Τι κι’ αν δεν έμειναν οι τάφοι τους; Αν «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος», αλλά των μαρτύρων και θυμάτων σου, εσύ ολόκληρη έγινες, είσαι και θα παραμένης ένα απέραντο και στοργικό κενοτάφιο.
Ω μητέρα γη του Πόντου
Κοίμιζε τον ύπνο τους! Αλλά και κάποιων άλλων ζωντανών και αγνώστων μαρτύρων και θυμάτων αδελφών μας, που στενάζουν σε κάποιες στέππες μακρυνές και νοσταλγούν κάποιο γυρισμό στην κοινή και πανάρχαιη Ιθάκη.
Ή εκείνων των αγοριών και κοριτσιών που έχουν τότε απαχθή και ζουν σε σπίτια απίστων, μα θυμούνται αόριστα κάποιες μορφές αγαπημένες και κάποια χάδια – όλων αυτών των ζωντανόνεκρων θυμάτων, ω μητέρα γη του Πόντου, σκούπιζε τα δάκρυα και κοίμιζε τον ανήσυχον ύπνο!
Εμείς, γυρίζοντας από το πένθιμο αυτό ταξίδι, θα φυλάμε σαν ατίμητο φυλαχτό τη μνήμη τους και θα λέμε και θα ξαναλέμε με τον πονεμένο βάρδο της Ποντιακής Μούσας:
«Βάστα καρδιά μου, βάστα, καθώς βαστάζουν τα βουνά τους πιο βαρειούς χειμώνες, καθώς βαστάει η θάλασσα του κόσμου τα καράβια, καθώς βαστάει ο ουρανός όλα τ’ αστέρια εκείνα.
Βάστα καρδιά μου, βάσταξε, αν θέλης, κι’ αν δεν θέλης!»
- Δημοσίευμα του «Βήματος», το 1963, με αφορμή την τότε συμπλήρωση 40 ετών από την καταστροφή του Πόντου. Το εν λόγω άρθρο είχε περιληφθεί στο φύλλο της εφημερίδας που είχε κυκλοφορήσει το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου το 1963.